Het mediterrane ontbijt

Het enige stukje Italië waar we nog nooit waren geweest was Calabrië. Dus togen we met aanhang en kind, zoals we dat al ettelijke jaren doen, naar Zuid-Europa en daar bijna voorbij, naar die diepe punt van de Mezzogiorno, de teen van de Italiaanse laars. Een stukje Europa waar de mediterrane levensstijl is ontsprongen. Dan hebben we het over óúde beschavingen, echt wel lang geleden, remember de reislustige Grieken en de Romeinen en zo. Dus… We waren een paar jaar geleden al eens door het dorp gekomen dat sinds een maand of wat een tikkeltje vreemd genoeg het stempel ‘oorsprong van het mediterrane dieet’ draagt (precies, Pioppi). Destijds moest de Pioppi-hype nog beginnen en waren we nog niet zulke fanatieke fotografen. Het gevolg: we hebben er geen enkele foto van. Pioppi ligt iets ten noorden van Calabrië, in Campanië. Deze zomer reden we er met gezwinde spoed aan voorbij. We vermoedden dat de échte Zuid-Italiaanse sfeer én een meer dan zalige keuken bij uitstek in Calabrië te vinden moesten zijn. En ja, dat klopte. Wat een mooie reis, wat een prachtige dorpen, heuvels, stranden en zeeën, wat een heerlijke gerechten. Met ongelooflijk veel vis. Maar jemig, wat zijn de mensen daar dik, zeg. Niet normaal. Een van de redenen lijkt ons het ontbijt dat (niet alleen) daar genuttigd wordt: een en al suiker en ander hoogcalorisch spul! Koffie met suiker met een croissant met een suikerlaag of zwaar romige vanillecrème of marmellata (jam). Of van die zoete cakejes. Even gingen we erin mee, want o, wat lekker. Maar met 40 graden hitte en alleen maar suiker in je buik ga je je tegen een uur of twaalf beslist tamelijk rottig voelen, tot bijna flauwvallen aan toe. Dus begonnen we vlak na twaalven al aan een warme maaltijd! Nu is dat in de vakantie op zich geen enkel probleem: buitengewoon relaxed en gezellig, en research moest er ook gepleegd worden, nietwaar? Maar die foute start van de dag bleef fout. Daarom stapten we algauw over op een wat substantiëler ontbijt, met vers fruit, yoghurt, noten en crackers met een beetje kaas. Wat dat laatste betreft: hoewel Calabrië te boek staat als een kaasregio, moesten we vaak hard naar een stukje pecorino of een andere lokale kaas zoeken.

wordt vervolgd